Zagroda Czernikiewiczów w Bodzentynie będąca własnością Muzeum Wsi Kieleckiej i działająca jako punkt etnograficzny jest zachowanym in situ obiektem stanowiącym wspaniały przykład specyficznej architektury małych miasteczek rolniczych, tak licznie występujących w przeszłości na terenie całej Kielecczyzny i obecnych na jej obszarze także w czasach dzisiejszych.
Liczący sobie ponad sześć wieków Bodzentyn jest bowiem jednym z takich miasteczek, usytuowanym na północno-wschodnich krańcach Łysogór. W skład zagrody wchodzą: budynek mieszkalny, budynki gospodarcze oraz wozownia, które wraz z zamykającym podwórze od ul. Św. Ducha drewnianym ogrodzeniem tworzą zwarty zespół w kształcie czworoboku. Pod względem zastosowania materiału budowlanego i rodzaju konstrukcji zagroda ściśle nawiązywała do tradycji ludowej ciesiołki z regionu świętokrzyskiego. Ściany wszystkich budynków wzniesiono z drewna jodłowego, dachy mają pokrycie gontowe. Zagroda jest najstarszą i jedyną tak kompleksowo zachowaną małomiasteczkową zagrodą znaną z terenów Kielecczyzny. Jej najstarsze elementy (części domu mieszkalnego oraz budynki gospodarcze, wozownia i ogrodzenie) pochodzą z 1809 roku. Trzy dobudowane do domu izby mieszkalne pochodzą z lat 1870 i 1920.
Założeniem ekspozycji było odtworzenie wyposażenia wszystkich pomieszczeń zagrody w sprzęty niezbędne do prowadzenia gospodarstwa domowego i produkcji rolniczej przez średniozamożną, wielopokoleniową rodzinę małomiasteczkowego rolnika. Stopniowe przybywanie części składowych zagrody na przestrzeni ponad półtora wieku umożliwiło przedstawienie na przykładzie jednego obiektu przemian w materialnej strefie życia użytkowników, zachodzących w miarę zmieniających się z czasem potrzeb i uwarunkowań. Obecna ekspozycja jest realizacją w/w założeń, opartą na badaniach terenowych przeprowadzonych w Bodzentynie oraz na materiałach archiwalnych. Zgodnie z nimi izba I oraz sień i wszystkie pomieszczenia gospodarcze są przykładem wnętrz z poł. XIX wieku. Izba II reprezentuje wnętrze mieszkalne z pocz. XX wieku, zaś izba III z okresu międzywojennego. W skład wyposażenia poszczególnych pomieszczeń weszło wiele sprzętów i narzędzi odpowiadających chronologicznym założeniom ekspozycji.
źródło:
http://www.mwk.com.pl/
